ಆ ಮಗು ಬೇಕೆಂದೇ ತಪ್ಪು ಮಾಡಿತ್ತು...
ಆ ಟೀಚರ್ ಗೆ ಮಕ್ಕಳನ್ನು ಶಿಕ್ಷಿಸುವುದೇ ಗೊತ್ತಿರಲಿಲ್ಲ. ಇಪ್ಪತೈದು ವರ್ಷಗಳಿಂದಲೂ ಶಿಕ್ಷಕ ವೃತ್ತಿಯಲ್ಲಿದ್ದ ಅವಳು, ಮಕ್ಕಳನ್ನು ಪ್ರೀತಿಯಿಂದ ಮಾತ್ರವೇ ಗೆಲ್ಲಲು ಸಾಧ್ಯ ಎಂಬುದನ್ನು ಕಂಡುಕೊಂಡಿದ್ದಳು.
ಅವಳಿಗೆ ಹೊಸ ಶಾಲೆಗೆ ವರ್ಗವಾಗಿತ್ತು. ಭಯಂಕರ ಶಿಸ್ತಿಗೆ ಹೆಸರಾದ ಶಾಲೆಯದು. ಮಕ್ಕಳೆಲ್ಲರೂ ಜೈಲಿನಲ್ಲಿದ್ದಂತೆ ಕೂತಿದ್ದರು. ಅದು ಶಾಲೆಯಲ್ಲವಳ ಮೊದಲ ದಿನ. ಮಕ್ಕಳೇ..." ಜೇನಿನಲ್ಲದ್ದಿ ತೆಗೆದ ದನಿ ಅವಳದು! ".... ಹೋದ ವರ್ಷ ನೀವು ಏನೇನು ಕಲಿತಿದ್ದೀರಿ ಅನ್ನೋದನ್ನ ಈಗ ಸ್ವಲ್ಪ ಪರೀಕ್ಷೆ ಮಾಡೋಣ..." ಅಂದವಳು ಬೋರ್ಡಿನ ಮೇಲೆ ಎರಡು ಪ್ರಶ್ನೆ ಬರೆದಳು.
ಹತ್ತು ನಿಮಿಷದ ನಂತರ ಒಂದೊಂದೇ ಮಗುವನ್ನು ಕರೆದು, ಅದು ಬರೆದಿದ್ದ ಉತ್ತರ ನೋಡಿದಳು. ಎರಡೂ ಪ್ರಶ್ನೆಗಳಿಗೂ ಸರಿಯಾದ ಉತ್ತರ ಬರೆದವರಿಗೆ ಎರಡೆರಡು ಚಾಕ್ಲೇಟ್ ಕೊಟ್ಟಳು. ತಪ್ಪುತ್ತರ ಬರೆದಿದ್ದ ನಾಲ್ಕು ಮಕ್ಕಳನ್ನು ಒಂದು ಕಡೆ ನಿಲ್ಲಿಸಿ, ಅವುಗಳ ಬಳಿಗೆ ಬಂದಳು. ಏನು ಶಿಕ್ಷೆ ಕಾದಿದೆಯೋ ಎಂಬಂತೆ ನಡುಗುತ್ತಿದ್ದವು ಅವು.
ಅವರೆದುರು ಮಂಡಿಯೂರಿ ಕುಳಿತ ಟೀಚರ್, ನಿಧಾನವಾಗಿ ಒಂದೊಂದೇ ಮಗುವನ್ನು ಹಿಡಿದು ಅಪ್ಪಿಕೊಂಡು ತಲೆ ಸವರಿದಳು. "ಡೋಂಟ್ ವರಿ... ಚೆನ್ನಾಗಿ ಓದಿದರೆ ನೀವೂ ಸರಿಯಾದ ಉತ್ತರ ಬರೆಯಬಲ್ಲಿರಿ!" ಎಂದಳು.
ಮರುದಿನ ಅಂಥದ್ದೇ ಮತ್ತೊಂದು ಪರೀಕ್ಷೆ. ಮತ್ತೆ ಎಲ್ಲರ ಉತ್ತರಗಳನ್ನೂ ಪರೀಕ್ಷಿಸಿದಳು. ಒಬ್ಬ ಹುಡುಗ, ಮೊದಲು ಸರಿಯುತ್ತರ ಬರೆದು, ಅದನ್ನು ಹೊಡೆದು ಹಾಕಿ, ಅದರ ಕೆಳಗೆ ತಪ್ಪುತ್ತರ ಬರೆದಿದ್ದ. ಟೀಚರ್ ಗೆ ಆಶ್ಚರ್ಯವಾಯಿತು.
"ಯಾಕೆ ಪುಟ್ಟಾ...?" ಅವಳದು ಎಂದಿನ ಅನುನಯದ ದನಿ. "...ಸರಿಯಾದ ಉತ್ತರ ಬರೆದು ಅದನ್ನು ಹೊಡೆದು ಹಾಕಿ ಬಿಟ್ಟಿದ್ದೀಯಲ್ಲಾ?"
ಹುಡುಗ ತಲೆ ತಗ್ಗಿಸಿದ. ಅವನ ಕಣ್ಣಾಲಿಗಳು ತುಂಬಿದ್ದವು. "ಟೀಚರ್..." ನಿಧಾನವಾಗಿ ಹೇಳಿದ; "... ನಂಗೆ ಚಾಕ್ಲೇಟ್ ಮನೇಲೂ ಬೇಕಾದಷ್ಟು ಸಿಗುತ್ತೆ ಟೀಚರ್... ಆದ್ರೆ .. ನನಗೆ ಅಪ್ಪುಗೆ ಬೇಕು..."
ನಾ ಹುಡುಕ್ತಾ ಇದ್ದದ್ದು ಅದನ್ನಲ್ಲ ಪುಟ್ಟಾ...
ಅಂಗಳದಲ್ಲಿ ಎಲ್ಲರ ಜೊತೆ ಮಣ್ಣಾಟ ಆಡ್ತಾ ಇದ್ದ ಪುಟ್ಟ ಹುಡುಗ ಇದ್ದಕ್ಕಿದ್ದಂತೆ ಸಪ್ಪೆ ಮುಖ ಮಾಡಿಕೊಂಡು ಅಮ್ಮನ ಬಳಿಗೆ ಓಡಿಬಂದ. ಮುದ್ದು ಮೂತೀನ ಚೂಪು ಮಾಡಿಕೊಂಡು ಅಳು ಬರುವುದನ್ನು ತಡೆದುಕೊಳ್ತಾ, ಅಮ್ಮ ಹೊಡಿತಾಳೀಗ ಅನ್ನೋ ಭಯದಲ್ಲೇ ಮೆಲ್ಲಗೆ ಹೇಳಿದ: "ಅಮ್ಮಾ, ಆಟ ಆಡ್ತಾ ಇರಬೇಕಾದ್ರೆ ನನ್ನ ಕಣ್ಣಿನ ಕಾಂಟ್ಯಾಕ್ಟ್ ಲೆನ್ಸ್ ಬಿದ್ ಹೋಯ್ತು, ಎಲ್ರೂ ಸೇರಿ ಹುಡುಕಿದ್ವಿ, ಆದ್ರೂ ಸಿಗ್ಲಿಲ್ಲ."
ಅಮ್ಮ ಕೊಂಚ ರೇಗಿ "ಹೋಗು ವಾಪಸ್ಸು, ಸರಿಯಾಗಿ ಎಲ್ಲೆಲ್ಲಿ ಓಡಾಡಿದ್ಯೋ, ಆಟ ಆಡಿದ್ಯೋ ಅಲ್ಲೆಲ್ಲಾ ಇನ್ನೊಮ್ಮೆ ಹುಡುಕು ನಡಿ" ಅಂತ ಮಗೂನ್ನ ವಾಪಸ್ ಕಳಿಸಿದ್ಲು.
ಸಪ್ಪೆ ಮುಖ ಮಾಡಿಕೊಂಡು ಅಲ್ಲೇ ಇನ್ನೊಂದು ಕ್ಷಣ ನಿಂತ್ರೆ ಅಮ್ಮನ ಕೈಲಿ ಪೆಟ್ಟು ತಿನ್ನಬೇಕಾಗುತ್ತೆ ಅಂತ ಮಗು ಅಂಗಳಕ್ಕೆ ಓಡಿತು. ಹೆಚ್ಚೂ ಕಮ್ಮಿ ಅರ್ಧ ಗಂಟೆ ಲೆನ್ಸ್ ಗೋಸ್ಕರ ಹುಡುಕೀ ಹುಡುಕೀ, ಕೊನೆಗೂ ಸಿಗದೇ ಏಟು ಖಾತ್ರಿ ಅಂತ ಅಳ್ತಾನೇ ಅಮ್ಮನ ಬಳಿ ಬಂದು "ಅಮ್ಮ ಹೊಡಿಬೇಡ ಪ್ಲೀಸ್, ಇಷ್ಟೊತ್ತು ಹುಡುಕಿದೆ ಸಿಕ್ಲಿಲ್ಲ. ಇನ್ನೊಂದ್ಸಲ ಕಳ್ಕೊಳಲ್ಲ ಅಮ್ಮಾ..." ಅಂದಿತು ಮಗು.
ಅಮ್ಮ ಹೊಡೆಯಲಿಲ್ಲ, ರೇಗಲಿಲ್ಲ. ತುಂಬ ಶಾಂತವಾಗೇ ಹೇಳಿದಳು. "ಸಿಗಲಿಲ್ವಾ.. ಪರ್ವಾಗಿಲ್ಲ. ಅಳಬೇಡ, ನಾ ಹೋಗಿ ಹುಡುಕಿ ತರ್ತೀನಿ." ಹಾಗೆ ಹೇಳಿದವಳೇ ಸೀದಾ ಅಂಗಳಕ್ಕೆ ನಡೆದಳು. ಐದು ನಿಮಿಷ ಅಷ್ಟೇ. ತಿರುಗಿ ಮನೆಯೊಳಗೆ ಬರುವಾಗ ಅವಳ ಕೈಲಿ ಕಳೆದು ಹೋಗಿದ್ದ ಲೆನ್ಸ್ ಇತ್ತು. ಮಗುವಿಗೆ ತುಂಬಾ ಆಶ್ಚರ್ಯವಾಯ್ತು! ನಾನು ಅಷ್ಟು ಹುಡುಕಿದ್ರೂ, ನನ್ನ ಗೆಳೆಯ ಗೆಳತಿಯರೆಲ್ಲ ಸೇರಿ ಜಾಲಾಡಿದ್ರೂ ಕಾಣಿಸದ ವಸ್ತು ಅಮ್ಮನಿಗೆ ಇಷ್ಟು ಸಲೀಸಾಗಿ ಸಿಕ್ಕಿದ್ದಾದ್ರೂ ಹೇಗೆ? ಇದನ್ನೇ ಅಮ್ಮನ ಬಳಿ ಕೇಳಿತು ಮೆಲ್ಲಗೆ.
ಅಮ್ಮ ಮಗೂನ ಕೂರಿಸ್ಕೊಂಡು ಹೇಳಿದಳು... ಪುಟ್ಟಾ, ನಾವಿಬ್ರೂ ಹುಡುಕ್ತಾ ಇದ್ದದ್ದು ಬೇರೆ ಬೇರೆ ವಸ್ತುಗಳನ್ನು!" ಮಗುವಿಗೆ ಅರ್ಥವಾಗಲಿಲ್ಲ. ಅಮ್ಮ ಮತ್ತೆ ಹೇಳಿದಳು. "ಹೌದು ಪುಟ್ಟಾ... ನೀನು ಬರೀ ಎರಡು ಪುಟ್ಟ ಪ್ಲಾಸ್ಟಿಕ್ ತುಂಡುಗಳನ್ನು ಹುಡುಕ್ತಿದ್ದಿ. ಅದು ನಿನ್ನ ಮಟ್ಟಿಗೆ ಬರೀ ಲೆನ್ಸ್ ಅಷ್ಟೇ. ನಾ ಹುಡುಕ್ತಾ ಇದ್ದದ್ದು ಕಳೆದುಹೋಗಿದ್ದ ಐದು ಸಾವಿರ ರೂಪಾಯಿಗಳನ್ನು. ನಾನು ಬೆವರು ಸುರಿಸಿ ಸಂಪಾದಿಸಿದ್ದ ಐದು ಸಾವಿರ ರೂಪಾಯಿಯಲ್ಲಿ ನಿಂಗೆ ಲೆನ್ಸ್ ಕೊಡಿಸಿದ್ದೆ. ಹಾಗಾಗಿ ಹುಡುಕುವಾಗ ನಿನಗಿಂತಲೂ ಹೆಚ್ಚು ಶ್ರಮ-ಶ್ರದ್ದೆ ನನ್ನಲ್ಲಿತ್ತು."
ಹುಡುಗನಿಗೆ ಅಮ್ಮನ ಮಾತುಗಳು ಮನ ತಟ್ಟಿದವು. ಕ್ಷಮೆ ಕೋರುವ ಭಾವದಲ್ಲಿ ಅಮ್ಮನ ಮಡಿಲೇರಿದ.
No comments:
Post a Comment
ತಮ್ಮ ಸಲಹೆಗಳನ್ನು ,ಅಭಿಪ್ರಾಯಗಳನ್ನು ತಿಳಿಸಲು comment box ಉಪಯೋಗಿಸಿ.Thank you